Meneer Schat ging op stap
Nou ja, vooruit dan, omdat je het zo lief vraagt. Of ik een stukje wil schrijven over die nacht dat ik bij mijn twee vrienden op bezoek ging en bleef slapen.
Slapen. Mijn warme vensterbank lokt, maar vooruit dan maar, eerst het zuur, dan het zoet.
Mijn twee vrienden wonen aan de overkant. Jaha, ik kan wel alleen de straat oversteken, zelfs al is het donker en ben ik ongeveer van de kleur van de Nevelige Nederlandse Nacht, antracietgrijs met hier een daar flink wat zwart. Veilig! Geen hond die me ziet, toch?
Mens zeur niet, ja! Auto's? Kom nou, midden in de nacht in dit straatje? Het is hier New York niet, Mevrouw Muts!
Mijn twee vrienden zijn, net als ik, van ongeregelde voorouders, en ontdaan van onwelriekende hormoon- en andere klieren. Daardoor zijn we niet meer zo onvriendelijk tegen elkaar. Daar zouden jullie mensen een voorbeeld aan kunnen nemen. Wij blijven eeuwig spelende jongetjes. Leuk toch? Niet dan?
Ja, hun mens had mij gevonden, slapend op het heerlijke warme kussen in de babykamer. Dat met die warme fluffy handdoek en die handige opstaande randjes. Ik val nog wel eens met een klap van onze vensterbank af als ik diep slaap. Nee, dat is niet leuk! Ik zie wel dat je dan probeert niet te lachen. Koop jij nou ook eens een keer een fatsoenlijk kattenkussen voor een warme plek in de kamer, ja!
Nou kort gezegd, we hebben in de tuin gespeeld, beetje gegraven in de borders, beetje gezongen in het donker, en op een warm plekje met ons drieën tegen een muur in slaap gevallen. Da's alles. Spannend hoor. Mag ik nouw op de vensterbaaank alstublieft, Mevrououw Mens?
