Het wordt vast wel weer lente

Het wordt vast wel weer lente.

Een opwekkende gedachte vandaag. Er is zelfs zon voorspeld, maar die is er nog niet. Zo te zien is de ijskoude wind die gisteren op de fiets door mijn broek en mijn lekkere winterjack heen blies iets afgenomen, want de bomen staan stil in mijn tuin, zelfs die waar wel blaadjes/naalden aan zitten. Ik geniet van het denken aan mijn nieuwe omheining: een hek van groen geplastificeerd gaas, nu nog dunnetjes doorvlochten met hedera (=klimop) zodat iedereen daar zo doorheen kijkt. 

Maar de buurpoezen en het buurhondje kunnen er nu niet meer zomaar in, wat weer leuk is voor de vogeltjes: turkse tortels (twee), merels (minstens twee), koolmezen (ik denk wel vier) Ik ken die niet persoonlijk en ze lijken zo op elkaar, maar vorig jaar waren er zeker vier, een familie van uitgevlogen jongen, ma en pa).
Die omheining heb ik laten aanbrengen ook dank zij Duikje, een veelzijdige vriendin, die van alles weet over heel veel. En over een paar jaar is het hopelijk een beeldschone omheining van klimpop.

Dus een positieve ontwikkeling, een aardige gedachte als ik straks die rekening van de ergon bedrijven krijg, want die is niet mis.

Hier een foto van mijn oplossing voor het probleem van woekerend cypergras, carex sylvatica of carex riparia, deze geloof ik:

http://www.aphotoflora.com/images/cyperaceae/carex_riparia_great_pond_sedge_plants_08-05-04.jpg

Om te voorkomen dat de hele tuin ermee vol kwam te staan heb ik, na een tip van Tracey, er eerst wortelplastic op laten leggen en daar weer op twee van deze plantenbakken. (zie foto) 

Ze zien er nu niet uit, maar vorig jaar waren ze een beetje mooi. Misschien worden ze dit jaar ook weer mooi. Aankomende lente maakt hoopvol.

En vandaag ook geleerd hoe ik op i-pad Luna zelf een tekstje kan intikken en naar mezelf toemailen. Wie weet handiger dan eerst met echte pen op echt papier. Mijn handschrift is niet bepaald om over naar huis te schrijven. Ik kan het zelf goed lezen, maar dan houdt het wel op.

Dit is voor jou, lezer, van geen belang natuurlijk, en zeker niet voor de lezers die hier nog niet komen lezen, maar die ik wel graag in rotten van drie wil verwelkomen, want ik schrijf dit blog natuurlijk ook niet helemaal voor mezelf alleen. Maar sommige lezers zeggen dat ze niet zoveel TEKST willen. Tja, lieve lezer, ik schrijf nu eenmaal tekst. 

Je zal het ermee moeten doen.

Met dank aan dochter Margreet hier een foto van hoe het weer gaat worden.

En nu maar samen op de Lente wachten.

Verwend oudje

Verwend oudje

Ik ben een verwend oudje. Niet alleen word ik soms verwend door mijn dierbaren, maar ik verwen mezelf ook graag. Gelukkig kan dat zonder hoge kosten, want ik heb geen dure wensen. Die heb ik niet meer sinds ik nog maar met moeite lopend vooruitkom, dus dure reizen met prachtige stadswandelingen of gezellige uitjes in mooie landschappen zijn niet meer aan me besteed. Hoogstens zou ik daar echt van kunnen genieten, zittend  achterin een limousine met prachtig uitzicht, de limousine gereden door een aardige en mooie jonge chauffeur (v/m) die ook nog een interessante conversatie op door mij gewenste tijden levend kan houden. Misschien met zo nu en dan een slokje champagne, en een lekker mediterraan hapje.

Maar eigenlijk vind ik een mooie film op mijn tv of computer zeker zo leuk, en veel goedkoper. Bovendien is het ruiken van de vrije natuur al vrij lang niet meer aan me besteed omdat ik nauwelijks meer iets ruiken kan. En een goed geregisseerde speelfilm prefereer ik ook boven de vrije natuur, waar het vocht en de temperatuur niet naar mijn smaak geregeld kunnen worden en je lek gestoken wordt voor je de boosdoeners ziet. Ik ben al helemaal tevreden zolang ik 's zomers mee mag met de clan naar het Franse platteland, à la campagne, op een comfortabele stoel aan een riviertje, al of niet onder een boom. Met een boek of een krant.

En nu ben ik door mijn dierbaren verwend met een nieuw speeltje, een draagbaar scherm, net groot genoeg om overal op schoot van bijvoorbeeld een speelfilm te kunnen genieten, of van een boek of artikel. Een heuse i-pad, waarvan ik de mogelijkheden nog moet ontdekken. Ik stel me er veel van voor.

Inmiddels is het schatje ingewijd, jammie jammie wat lekker. Ik moest er wel mijn Applehulp voor inroepen, maar ja, ik mag dat, want ben een verwend oudje.

Ze heet Luna, want net als de maan is ze afhankelijk van de natuurwetten rond Gaia de aarde.

Inspiratie

Inspiratie

Iets schrijven in en met een groep. Dat houdt niet in dat we elkaars pennetje vasthouden, maar wel dat we elkaar onze tekst mogen voorlezen. Altijd leuk, als het goed is, en dat is het meestal. We geven/krijgen ook altijd een soort van opdracht. 

Deze keer gaf Ke die: Zoek en verwoord wat en waar je inspiratiebron is.

Eerst de anderen, zeker vijf van hen zijn beeldende vormgevers. Dat valt mij misschien wel op omdat ik dat helemaal niet ben, ik maak nooit iets tastbaars, ik mag blij zijn als ik niet over mooie spullen val.

L vindt inspiratie in het maken van foto's, van collages, ze had het over al of niet gestructureerd werken, werkt vaak inductief, als een mossel, die aan een schip hangt. Mooi beeld.

Ke. vond inspiratie in de natuur, het heerlijke heldere vriesweer nu al dagen lang. De tegenstelling tussen de renovaties aan haar keuken en het fragiele spinnetje in een luciferdoosje.

Ka. is een reiziger in haar eigen hoofd, werkt intuïtief, ziet tussenruimtes en acht zwaarden. Maakte kleibeeldjes voor haar tentoonstelling.

M was onder de indruk van beelden van asielzoekers die onderdak hadden gekregen in een kerk nadat ze in de vrieskou hadden gekampeerd. Voelt zich plaatsvervangend schuldig.

H schreef over een wondervogel, vond een drijfveer in het uitzicht over de Doornakkers, een zacht kreunende koffiepot, craquelé, luisteren, woorden wisselen.

N was bezig met de gezondheid van een kleindochter voor wie ze ook een gedicht geschreven heeft. Te vinden op het schrijfstersblog.

Inspiratie

Ik vind vaak inspiratie in teksten van anderen. Vandaag was dat toevallig een boekje met citaten: The ABC of Writing van Emma Tennant. Wel heel Engels. 

Over inspiratie haalt ze Baudelaire aan:

"Inspiration always comes when a man(sic!) wishes it, but does not always depart when he wishes."

Mijn ervaring met inspiratie is een andere, eerder langzaam tussen de oude sokken tevoorschijn piepend en schielijk weer verdwijnend. Zoekzoek. 

op het internet wat mooie regels van Baudelaire gevonden, mooi vertaald, leve Meander:

http://meandermagazine.net/wp/2010/10/gedichten-127/

"Hevig verliefden en gestrenge hooggeleerden 

beminnen allen in hun rijpe tijd de kat, 

de trots des huizes, krachtig, zacht, en net als zij

bij voorkeur binnen zittend, en op warme plekjes."

Misschien is een goed geschreven tekst wel mijn belangrijkste inspiratiebron.

Hier een mooi citaat uit een recensie van dit luchtige boekje, ik vertaal het niet. Het is een geestig boekje, ik moest er ook om lachen: 'shooting word noodles out of your nostrils', gelukkig niet al te vochtig gegniffeld. ;-) .

"Looking for something light? Want to giggle, chuckle, and guffaw outloud after a hard day of drafting, reworking, and editing? This is just the ticket! The ABC of Writing will have you flipping through its pages and shooting word noodles out your nostrils! I know I did."

http://mywritingmentor.wordpress.com/2010/08/06/the-abc-of-writing-by-emma-tennant/

Het boekje heeft één groot bezwaar: al is de schrijfster een vrouw, de meeste citaten zijn van mannen, logisch, de literaire canon is eeuwenlang beheerst door mannen.

Over het huwelijk een vrouw, Sylvia Plath, na haar dood wereldberoemd geworden.

Maar eerst een man, Cyril Connolly, vrij vertaald: "De somberste vijand van een veelbelovend schrijverschap is een kinderwagen in de gang."

Nu Sylvia, die rond haar dertigste zelfmoord pleegde, getrouwd met een jonge dichter Ted Hughes, die ook succesvol werd. 

Zij schreef, vrij vertaald: "Sjonge, als ik vijftig mocht worden, en beroemd, komen er geen dankwoorden voor de liefhebbende echtgenoot zonder wiens hulp ik er nooit in geslaagd zou zijn etc etc."

Hoeveel schrijvers, vrouwen of mannen, hebben hun huishouden en hun kinderen ervaren als hun grootste inspiratiebron? Het is maar een vraag.

Over Poëzie:

Boris Pasternak p126: "Poëzie zoekt naar de melodie van de natuur in het lawaai van het woordenboek."

Paul Valéry: "Poëzie is de moeilijkste van alle kunsten."

William Morris: "Nou als dit poëzie is, dan is het schrijven ervan blijkbaar erg makkelijk."

Over lezen heeft Emma Tennant twee citaten, p 142,

"Als je weinig leest weet je ook weinig, maar wat je toevallig leest bepaalt wel wie je bent." (Canetti)

"Wat vreemd dat er in de wereld zo weinig gelezen wordt en zoveel geschreven. Mensen lezen in het algemeen niet vrijwillig als ze iets leukers kunnen doen." (Samuel Johnson)

"Van schrijfsters wordt verwacht dat ze mannen imiteren of over hun eigen leven schrijven." (Zie onder kitchen table p 177)

Zie voor een leerzaam plaatje het omslag van Emma Tennants boekje:
http://www.amazon.co.uk/ABC-Writing-Emma-Tennant/dp/057116966X

Twee mannen aan een tafeltje, twee glazen cognac, een sigaret in de mond van de zenuwachtige schrijver in wie we William Shakespeare herkennen, en een wijsneuzige redacteur of uitgever, die vanachter zijn brilletje kijkt naar een stapel A4'tjes. Uit zijn hoofd dwarrelt zijn tekst: "Hmm ..."
Een erg korte tekst als inspiratiebron, maar samen met het plaatje werkt het wel.

Nostalgisch huishouden

Nostalgisch huishouden.

Oudste kleindochter had jaloersmakende mooie spullen in de keuken. Ik sta even stil bij het melkopschuimertje, de hare leek hier een beetje op:

http://www.youtube.com/watch?v=5GZiwC9bqdM&feature=related

maar de hare had een iets minder perfect kloppertje, zie het filmpje, die er ook niet zo mooi los uit kon. 

Ook zetten kleindochter en haar huisgenote nog koffie in zo'n ouderwets espresso koffiepotje dat op het gas gezet moet worden:

http://www.koffie-weetjes.nl/koffie-drinken/koffie-zetten/espressopotje

Het was nog een heel gezoek voordat ik dit plaatje had via google. Dit model had ik vroeger ook, een grote en een kleintje. 

Ze maalde zelfs haar koffiebonen nog in zo'n ouderwetse kofiemolen die je tussen je knieën moet klemmen. Mijn moeder had er ook zo eentje, au au au! En zooo vermoeiend!

Maar ze bestaan nog!

Terugkomend op het melkschuimertje. Die leek eigenlijk op een miniatuurmodel van mijn allereerste wasmachine. Volgens mij kan je in zo'n opschuimertje de kleertjes van Barbie wassen.

Ik kreeg mijn eerste wasmachine in 1959 toen ik mijn eerste baby gekregen had. Voor de was van katoenen luiers, 'oogjesluiers'. Ook die bestaan nog! 

Gelukkig is die ouderwetse wasmachine, heette geloof ik een pulsator, geëvolueerd. Maar ik was er toen hartstikke blij mee.

Deze foto gevonden op dit prachtige blog, je moet echt even kijken:

http://1950-1959.jouwweb.nl/

Zo'n wasketel brengt op marktplaats nog 12,50 op, deze heet daar een doorlEEfde zinken wasketel. Het oppervlak doet denken aan de structuur van de huid van mijn gezicht, ook doorleefd, maar gelukkig voelt mijn gezicht wat zachter aan.

Loodzwaar werk was dat wassen, en zonder een centrifuge in ons klimaat waren die luiers niet droog te krijgen. Een nachtmerrie! 

De tweede zegen die ik kreeg was een centrifuge, een levensgevaarlijk ding waarvan het deksel niet op slot kon. 

Een Zanker, leek op deze, die notabene nog op marktplaats te koop aangeboden worden! Maar deze kan gelukkig wel op slot. Zou er nog zoveel vraag zijn naar een losse centrifuge naast een moderne wasmachine?

Godinnezijdank is er nooit een ongeluk mee gebeurd (met afgerukte kinderarmpjes). Brrrr.

Maar voorlopig even genoeg over het huishouden. Het mijne was lang niet zo schoon en goed georganiseerd als op deze foto's, want ik had ambITIES. Ik wou verder studeren, waarover later meer.

Maar ja, dat nostalgische huishouden moest wel gebeuren.

Ik vond trouwens al googlend nog een leuke blog, ook over huishouden.

http://www.huisvlijt.com/

voor de liefhebbers, zouden die hier zitten en meelezen? Zou leuk zijn, en mail me even, zou ook leuk zijn. :-)

Een mooie expositie

Een mooie expositie.

Wat een mooie en interessante expositie in Geldrop gisteren, zondag. Met oudste dochter Margreet op de elektrische fiets erheen, het was heerlijk vrieskoud weer, op de terugweg werd het al donker en was het wel erg koud geworden.

Twee van mijn schrijfvriendinnen, Karine en Marijke, exposeerden daar, samen met vijf andere beeldende kunstenaars. Allemaal vrouwen.  

Prachtig werk gezien, en leuke mensen ontmoet. Er is in Brabant toch veel moois te zien!

Een aanrader! In De Ruimte, Molenstraat 1, midden in Geldrop, een mooie ruimte ook, waar vroeger het postkantoor was. 

Het duurt nog tot 24 februari. Ga kijken!

----------

Voor wie tot hier doorgelezen heeft schrijf ik nog een voorstel voor mijn  schrijfvriendinnen:

Ik vind wat Marijke en Karine (en ook Hermien! maar die exposeerde deze keer niet mee) hebben gemaakt zo mooi, dat ik het jammer vind dat ik geen werk van hen kan kopen. 

Maar ik zou wel iets willen huren / lenen. Misschien zouden jullie dat ook willen? Mijn voorstel is dat Marijke, Karine (en Hermien als ze wil) ieder een werk uitzoeken, niet te groot, omdat we het moeten kunnen vervoeren en er beurtelings thuis een plaatsje voor moeten vinden zodat we er een poosje van kunnen genieten (een paar weken? tot de volgende schrijfafspraak?). 

Het zou leuk zijn als we er ook iets over (naar aanleiding van) zouden kunnen schrijven?

We betalen hun daar elk een huurbedrag voor. Ik heb geen idee hoeveel.

Of is dit een vreemd voorstel?

Ik wacht af wat jullie ervan vinden, ik ben benieuwd.

Berlijn in drie dagen

2 januari 2013

Berlijn in drie dagen.

Berlijn in drie dagen kan natuurlijk helemaal niet, maar dat was ook niet de bedoeling. Wij, oudste dochter Margreet en ik gingen tussen Kerst en Oud-en-Nieuw op bezoek bij oudste kleindochter Annelies. Vergeetachtig oudje moet dat maar gauw opschrijven, anders sneeuwt het onder de nieuwe indrukken, en dat zou jammer zijn, want het was echt een leuk reisje.

Annelies woont in Neuköln, een wijk in Berlijn, die groter is dan Eindhoven. Het is dus helemaal niet vreemd dat we Neuköln nauwelijks uit geweest zijn. Twee keer de wijk uit, naar musea, dat wel. En hele mooie musea: 

1. Hamburger Bahnhof:

http://nl.wikipedia.org/wiki/Hamburger_Bahnhof_-_Museum_f%C3%BCr_Gegenwart 

met een bijzondere collectie, het werk van Martin Honert (1953), de Kinderkruistocht, maakte indruk op mij:

http://www.smb.museum/smb/kalender/details.php?objID=36495

http://en.wikipedia.org/wiki/Martin_Honert

kunststof figuren, een soort driedimensionale foto's, waardoor er een merkwaardige afstand ontstaat en toch een nabijheid.

'Commenting on the central theme of his art, Martin Honert said, "Childhood is certainly not a theme because I think my own was particularly eventful or bad or good. My childhood was no doubt just as dull and boring as anyone else's. What's important to me is to explore things that may well have happened a long time ago but continue to exist for me as an image, a memory." The artist lives and works in Düsseldorf and Dresden.'

Een heel originele manier om je kindertijd en jeugd te verbeelden. Ik moet nog nadenken over wat ik van de titel 'Kinderkruistocht' vind. Misschien een beetje te dramatisch? Ik zie hem als een na-oorlogse Duitser, zijn ouders zijn waarschijnlijk bijna (leef)tijdgenoten van mij, ongetwijfeld met oorlogsherinneringen die doorwerken.

foto van wiki gepikt:

2. Ook heel indrukwekkend het Joods Historisch Museum:

http://www.jmberlin.de/main/DE/00-Besucherinfo/00-besucherinfo.php

met een mooie diaserie op deze site en let ook op de bijzondere archtitectuur van het museum. Margreet en ik hebben eigenlijk alleen een rondgang gemaakt door die nieuwbouw, waar hier en daar kleine fototentoonstellinkjes in de muur ingebouwd zijn van omgekomen holocaust slachtoffers. Voor mij was er geen nieuwe informatie bij, maar ik vond het toch indrukwekkend. Het deed me denken aan reliquieën van heiligen, voor het nageslacht bewaard. Helaas waren de holocaust toren en de tuin van de verbanning (Garten des Exils) voor het publiek gesloten. Het was ook erg druk, want Kerstvakantie, ik kan me voorstellen dat dan de bewaking moeilijk wordt. Bovendien is vergeetachtig oudje ook vrij krakkemikkig en gauw moe. Die lieverd Margreet nog lange niet, denk ik, maar we gingen toch maar naar buiten naar de auto. Het was inmiddels al helemaal donker geworden.

Annelies woont samen met vriendin Marlou in een mooi gerenoveerd apartement, twee (slaap)kamers, een keuken en luxe badkamer, zie foto's van:

http://www.facebook.com/irisbijvelds

beetje zoeken, maar dan heb je ook wat. ;-)

speciaal apartementen voor yuppen dacht ik, maar er stonden in de centrale hal wel zes buggies. 

We hebben er een keer heerlijk gegeten, die meiden kunnen de sterren van de hemel koken, en buiten de deur valt ook veel te genieten. Berlijn is echt een grote stad met internationale keuken. Het voldeed helemaal aan mijn wensen om mijn puberteit en studententijd een beetje in te halen. :-)

Kortom een prima Kerstvakantie. Nogmaals Dank Annelies!

Nalaten

Dag lezers,

Lang niet geschreven op mijn blog. Ik voel me niet schuldig, want ik weet niet hoeveel van jullie hier wel eens komen lezen en ook niet hoeveel leeshonger jullie hebben. De vergelijking met een diner gaat dus niet op, het lijkt meer op een café waar we wel eens binnenlopen en een praatje maken met wie er toevallig ook is.

Dezelfde nonchalance heeft zich van mijn verzameling foto's meester gemaakt, waardoor ik hieronder een paar willekeurige foto's plaats. Suggesties voor andere foto's zijn welkom, want er zijn inmiddels vijf kleinkinderen bijgekomen, die horen er natuurlijk ook bij.

Het zou leuk zijn als jullie, lezers, wel eens een berichtje zouden achterlaten, of mij direct zouden mailen, dat mag gerust, graag zelfs.

Zoals jullie weten ben ik lid van een schrijfgroep, wat gezellig en nuttig is, zeker voor iemand zoals ik, die eigenlijk wel mooie dingen zou willen schrijven maar daar vaak niet toe komt, laat staan ertoe komt om het ook netjes op te schrijven. Vandaag doe ik dat dus wel, want laatst kwam er zomaar weer iets leuks uit, naar aanleiding van een suggestie van Ket bij een bundel van Joke van Leeuwen, Half in de zee (2012) Kleine poëziebundel ter gelegenheid van Gedichtendag 2012 en daaruit het gedicht 'Overzicht'. Bij deze dus.

Nalaten

Ik wil de zolder in mijn hoofd opruimen

want wie er na mij komt verdwaalt erin

de losse flarden zijn niet meer herkenbaar

voor mij al niet, laat staan voor erfgenamen

maar dit verhaal vraagt toch om ordening.

De stapels op de grond eerst maar eens lezen

de foto's bij elkaar, wie was dat toch

die lacht om alles door zijn tranen heen

zijn het wel tranen of woei het toen zo hard?

Hij lijkt op oom Constant maar is het niet.

Constant was trouwens niet standvastig

hij staat hier naast de juf in paarse jurk

daar op dat feest, hij houdt besmuikt haar hand vast

haar blik is van de onschuld zelve. Ach ja

wie zou die oude mensen nu nog kennen?

Ik maak een doos voor wat ik weg wil gooien

en stop erin wat mij nu niets meer zegt

dat rode doosje, een verdwaalde kurkentrekker

die zak met sokken jaren partnerloos

het raadsel van de geesten met één voet.

Die ene doos worden er zomaar twintig

en nog ligt er voldoende op de grond

een leven waar de lijn uit is verdwenen

is dat dan alles wat er overblijft?

Er is één doos voor dingen die ik door

wil geven, het wordt echt geen grote doos

maar wel de mooiste, vol herinneringen.

Heb ik verteld van al die sinaasappels

een stapel half zo hoog als ik, die was

heel kunstig opgebouwd op iedere tafel

daar in die grote eetzaal op dat schip

dat ons terugbracht naar dit koude land.

Dit was ons thuis, ik was hier niet geboren

maar jullie wel, dus nu is het mijn thuis

al voelt het vaak zo niet, ik blijf verlangen

naar dat luilekkerland, zo onverdiend.

Heb ik verteld van die broodmagere jongen

hij heette ook nog Hein, nee ik verzin dit niet

we waren twaalf en deden toen examen.

Daarna heb ik hem nooit teruggezien.

En dat ik jullie het liefst van alles vind

en altijd heb gevonden? Ook dat gaat in die 

doos. Het moet gezegd en vaker uitgesproken

en vastgehouden keer op keer op keer.

Want dat is wat ik later door wil geven

en vast wil houden ook. Niets meer.

elma december 2012