woensdag 20 maart 2013

maartse sneeuw


maartse sneeuw



het weer is in een sneeuwe bui vandaag

de vogeltjes verwachtten dit niet meer

ze zitten op hun tak en kijken rond

ik weet niet wat ze denken, maar wie weet

wat vogels denken? dinosaurus brein

ontwikkeld tot een cockpitje van vlees

omwikkeld met een broze huls van been

oogjes diep en zwart zien op me neer

als ik mijn kruimels uitstrooi op de grond

en snel de keukendeur weer dichttrek, brrr.


als ik na tien minuten weer eens gluur

zijn alle kruimels weg. 
 
                                    is dit natuur?

wie weet wat nog natuur is tussen ons

die kleine dinosaurusjes en mij?

ik weet alleen dat ik hiervan geniet

en hoop dat ook voor hen.

                                            ik hoor hun lied.


elma 20 maart 2013

zondag 17 maart 2013

Afscheid


Afscheid


Je gleed weg 
uit ons leven
heel langzaam
bescheiden.

Te lang 
en te vaak
hoorden we je zeggen:

"Het gaat niet!
Schrijven gaat niet!"  

Dan kwam er toch nog
iets moois, 
iets kleins, 
zoveel gezegd 
met zo 
weinig woorden

Joop

Als ik terug kijk
kan ik het zien
hoe lang je al
ziek was.

Dat weg 
glijden 
was 
je ziekte.

Heel langzaam 
begon
dit missen. 

Goede reis, 
bescheiden
lieve 
Joop.

Elma, 15 maart 2013

Askeitjes

Het was een mooie dag, en ik heb er ook wat over mezelf geleerd.
Dat is nooit weg ;-)

We hebben heel goed afscheid van haar genomen, met elkaar, mijn schrijfgroep, waar Joop twintig jaar lid van was. Zij en ik hebben die groep opgericht. Ik had het haar erg gegund dat ze erbij had kunnen zijn zoals ze een paar jaar geleden nog was.

Ik was niet verdrietig, ik was en ben opgelucht.

Ik begrijp dat veel mensen dat niet begrijpen van mij, maar ik begrijp nu zelf beter waar dat bij mij vandaan komt.

Ik ben niet bang voor de dood, maar wel voor het lijden en de aftakeling en ontluistering die eraan vooraf kunnen gaan.
Ik hou graag zelf de teugels in handen, verlies niet graag de controle over mijn leven. Ik ben daar bang voor.
Ik heb ook moeite met het accepteren van hulp die mijn grenzen niet begrijpt of niet kan zien
Dat ervaar ik al gauw als lastig, overheersend, niet respectvol, wat me waarschijnlijk een moeilijke patiëntmaakt, maar dat mag ik van mezelf zijn. :-)

Nu naar wat ik bij anderen voel:
Ik heb grote moeite met het moeten aanzien dat een ander erg lijdt, daar vlucht ik vaak voor, uit angst voor wat ik zie, maar ook uit angst dat mijn eigen reactie op die situatie ongepast of onbegrepen zal zijn

Mijn lieve vriendin Joop heeft jaren aan die rotziekte Alzheimer geleden. Ze was zelf een heel trots en niet heel benaderbaar en aaibaar mens, wat ik erg in haar bewonderde. :-) Ze had een hele lieve en zorgzame man en drie schatten van kinderen. 

Er is goed voor haar gezorgd, zo kon ik uit de verte horen en meemaken.

Toen ze niet meer wist wie ik was, had ze mijn zorg dus absoluut niet nodig. Integendeel denk ik. Ik weet niet in hoeverre ze mij nog herkend zou hebben als ik haar nog had opgezocht in het verpleeghuis waar ze is gestorven. Als ik haar bezocht had, zou ik dat gedaan hebben voor haar dierbaren/mantelzorgers, die kende ik echter niet persoonlijk. 
Maar zouden die mijn bezoek niet als belastend hebben ervaren?

En omdat ze zelf niet zo aaibaar en open was, eerder een cactus, of een roos, dan een viooltje, zeg maar ;-) wou ik haar niet meer bezoeken in dat laatste stadium.

Niet iedereen begreep en begrijpt dat.

Maar ik hoop na lezing van wat ik hier geschreven heb, dat jullie het beter begrijpen?

Ik ben geen viooltje kwa aaibaarheid, maar wel een niet erg opvallend plantje. Ik probeer niet te prikken. Misschien een vergeet-mij-nietje, of een kruidje-roer-me-niet? ;-)

En als de Gestapo me in handen zou krijgen, dan werkt marteling waarschijnlijk minder goed dan me dwingen te kijken en te luisteren naar het martelen van anderen. 
Het is maar een tip. ;-)





dinsdag 12 maart 2013

Wennen


Mijn Wintertuin met sporen van druk verkeer van vogeltjes.

Wennen


Er moest toch echt iets aan mijn coniferen-haag gedaan worden, de boompjes waren kromgetrokken, naar het licht gegroeid en versperden langzamerhand het pad waar iedereen langs moet naar de fietsenschuurtjes. Ik had de Ergon bedrijven om raad gevraagd, en afgesproken dat er een hek van gaas zou komen, met klimop ertegenaan.

Nou, dat is twee weken geleden begonnen, wel een heel luxe gevoel, vijf grote mannen met cirkelzagen en meer apparaten in de weer. Ik moest op een voor mij onzalige tijd op en zat dus al voor half acht knorrig te wachten. Maar het begin kwam er. Nu, een poos later, het weer werkte gelukkig een paar dagen mee, is het ijzeren hekwerk geplaatst met een echte deur erin. Zo'n deur heet een poort, wat ik een beetje overdreven vind. Een Poort, daar kan een Rijtuig doorheen. Hier kan niet eens de allerkleinste graafmachine doorheen, zo'n tweerupsbandige happer, die kan graven en omspitten. Als er bij mij gespit moet worden zullen er weer grote mannen (m/v) met spierbundels moeten komen, want mijn dagen van spitten zijn echt wel voorbij. Ik heb het geprobeerd, maar ik kom zelf niet verder dan een beetje met een schepje in een zandbak knoeien.

En ja, het is wennen. Ik heb nu een wijds uitzicht op achterburen en vice versa, en kan zelfs de huizen in de straat daarachter zien. En zij zien mij natuurlijk ook. 
Als het hek straks vol begroeid is met Hedera (klimop) oogt het minder bloot.

En die arme vogeltjes moeten ook erg wennen. De familie merel is helemaal in de war en ook pa en ma turkse tortel werpen me boze blikken toe. De koolmeesjes heb ik nog helemaal niet gezien, ik hoop dat ze weer terug komen.
Maar de buren die aldoor natte mouwen kregen van de coniferen zullen tevreden zijn.

En als het goed is wordt het mooier dan het was.
Wel wat minder wild en beschut, maar misschien duurzamer en onderhoudsarmer, en dat is ook belangrijk voor dit verwende oudje met de veel te grote tuin, waar ik helemaal in mijn eentje in het zonnetje kan zitten. 

Nu is er ook meer zon.
Net Zwitserland.
Luxe! :-)

maandag 4 maart 2013

Hiernamaals


Hiernamaals en nog wat andere gedachten.

Uit een bundel van Judith Herzberg, via Trouw gekregen. P 68

Hiernamaals

Als ik, wanneer ik dood ben, nog 
ergens rond mag dolen, laat het dan
op de markt zijn, in geur en kleur.
En mag die markt dan open zijn
onder de blote hemel. En mag ik dan 
als vroeger met mijn moeder
zo'n puntzak gloeiend hete frites
(met veel zout uit zo'n gebutste 
strooibus) met haar delen.

Judith Herzberg

Altijd leuk, nadenken over zo'n wereld in het hiernamaals, zelfs voor iemand die vermoedt, ja bijna zeker weet, dat die wereld er niet is, niet kan zijn.

Wat zou ik willen in dat denkbeeldige hiernamaals?

Eerst maar eens wat ik niet zou willen:
- Ik zou niet weer moe en nukkig achter mijn moeder aan willen lopen op een markt, of in een winkel. Ook niet al kreeg ik friet. "Van friet word je veel te dik" zou mijn moeder gezegd hebben, en : "kijk niet zo ontevreden."
- Ik zou best eens een keer onder de blote hemel in een lekkere warme slaapzak in slaap willen vallen, in een hiernamaals zonder kruipende diertjes, want graag alleen in die slaapzak alstublieft, gasten slechts op uitnodiging toegelaten. Moeder misschien. Mijn kinderen graag, mits ze rustig slapen. Vader zeker niet.  De hond en de poes OK.
- Ik weet ook niet of ik zou willen dolen. Ik ben bang voor dolen. Ik wil weten waar ik naar toe ga, en ook hoe ik er kan komen. Ik wil weten waar ik aan toe ben.

Wat zou ik er willen doen, behalve slapen? Ik houd erg van slapen en lekker rustig zitten of liggen, maar ik herinner me goed dat ik, als kind, bewegen ook erg lekker vond. Bij gymnastiek b.v. aan de ringen. Zwaaien en een vogelnestje maken. Later verdween die behoefte een beetje, maar mijn moeder, geobsedeerd als ze was door haar eigen slanke lijn, waakte als een, ja als een wat, als een havik, nee, als een bewaker, over de mijne.  Goed bedoeld ongetwijfeld, maar erg vervelend. 

Ik heb mezelf dus altijd te dik gevonden, en probeerde daar iets aan te doen door in den Haag, in onze keuken, touwtje te springen. Ik durfde dat niet buiten op de stoep te doen, want dat was 'gek', ik was twaalf en daar te groot voor geworden. Bovendien kende ik in die buurt geen andere kinderen. Het dreunde door de flat. Arme benedenburen! Later begreep ik dat  Pierre H. DuBois en zijn vrouw daar woonden. Ik geneer me nog! Een schrijver notabene! Maar hopelijk hadden ze ook bezigheden buitenshuis, ja hij moet wel haast leraar Nederlands geweest zijn. Ik kan me niets van hen herinneren. 

Het waren rare tijden, de jaren vijftig. In het hiernamaals hoeven van mij de jaren vijftig niet terug te komen. En ook niet dat gemier over de slanke lijn, en dat ik anders niet zou trouwen, want dik is lelijk. Nog steeds trouwens, is dik lelijk. In het hiernamaals mag iedereen eruit zien zoals ze willen. Makkelijk, want lichamen zijn daar onnodig. Anderzijds is een smakelijke en voedzame maaltijd natuurlijk nooit weg. Graag met alcoholische dranken erbij, naar keuze.

Maar het lijkt me niet verstandig om met leuke dingen te wachten tot het hiernamaals. Beter om die leuke dingen hier en nu te doen, met echte wijn, bier, koffie, thee en lekkere hapjes.


donderdag 28 februari 2013

Het wordt vast wel weer lente

Het wordt vast wel weer lente.

Een opwekkende gedachte vandaag. Er is zelfs zon voorspeld, maar die is er nog niet. Zo te zien is de ijskoude wind die gisteren op de fiets door mijn broek en mijn lekkere winterjack heen blies iets afgenomen, want de bomen staan stil in mijn tuin, zelfs die waar wel blaadjes/naalden aan zitten. Ik geniet van het denken aan mijn nieuwe omheining: een hek van groen geplastificeerd gaas, nu nog dunnetjes doorvlochten met hedera (=klimop) zodat iedereen daar zo doorheen kijkt. 
Maar de buurpoezen en het buurhondje kunnen er nu niet meer zomaar in, wat weer leuk is voor de vogeltjes: turkse tortels (twee), merels (minstens twee), koolmezen (ik denk wel vier) Ik ken die niet persoonlijk en ze lijken zo op elkaar, maar vorig jaar waren er zeker vier, een familie van uitgevlogen jongen, ma en pa).
Die omheining heb ik laten aanbrengen ook dank zij Duikje, een veelzijdige vriendin, die van alles weet over heel veel. En over een paar jaar is het hopelijk een beeldschone omheining van klimpop.
Dus een positieve ontwikkeling, een aardige gedachte als ik straks die rekening van de ergon bedrijven krijg, want die is niet mis.

Hier een foto van mijn oplossing voor het probleem van woekerend cypergras, carex sylvatica of carex riparia, deze geloof ik:

Om te voorkomen dat de hele tuin ermee vol kwam te staan heb ik, na een tip van Tracey, er eerst wortelplastic op laten leggen en daar weer op twee van deze plantenbakken. (zie foto) 
Ze zien er nu niet uit, maar vorig jaar waren ze een beetje mooi. Misschien worden ze dit jaar ook weer mooi. Aankomende lente maakt hoopvol.

En vandaag ook geleerd hoe ik op i-pad Luna zelf een tekstje kan intikken en naar mezelf toemailen. Wie weet handiger dan eerst met echte pen op echt papier. Mijn handschrift is niet bepaald om over naar huis te schrijven. Ik kan het zelf goed lezen, maar dan houdt het wel op.

Dit is voor jou, lezer, van geen belang natuurlijk, en zeker niet voor de lezers die hier nog niet komen lezen, maar die ik wel graag in rotten van drie wil verwelkomen, want ik schrijf dit blog natuurlijk ook niet helemaal voor mezelf alleen. Maar sommige lezers zeggen dat ze niet zoveel TEKST willen. Tja, lieve lezer, ik schrijf nu eenmaal tekst. 
Je zal het ermee moeten doen.

Met dank aan dochter Margreet hier een foto van hoe het weer gaat worden.


En nu maar samen op de Lente wachten.


dinsdag 26 februari 2013

Verwend oudje


Verwend oudje

Ik ben een verwend oudje. Niet alleen word ik soms verwend door mijn dierbaren, maar ik verwen mezelf ook graag. Gelukkig kan dat zonder hoge kosten, want ik heb geen dure wensen. Die heb ik niet meer sinds ik nog maar met moeite lopend vooruitkom, dus dure reizen met prachtige stadswandelingen of gezellige uitjes in mooie landschappen zijn niet meer aan me besteed. Hoogstens zou ik daar echt van kunnen genieten, zittend  achterin een limousine met prachtig uitzicht, de limousine gereden door een aardige en mooie jonge chauffeur (v/m) die ook nog een interessante conversatie op door mij gewenste tijden levend kan houden. Misschien met zo nu en dan een slokje champagne, en een lekker mediterraan hapje.
Maar eigenlijk vind ik een mooie film op mijn tv of computer zeker zo leuk, en veel goedkoper. Bovendien is het ruiken van de vrije natuur al vrij lang niet meer aan me besteed omdat ik nauwelijks meer iets ruiken kan. En een goed geregisseerde speelfilm prefereer ik ook boven de vrije natuur, waar het vocht en de temperatuur niet naar mijn smaak geregeld kunnen worden en je lek gestoken wordt voor je de boosdoeners ziet. Ik ben al helemaal tevreden zolang ik 's zomers mee mag met de clan naar het Franse platteland, à la campagne, op een comfortabele stoel aan een riviertje, al of niet onder een boom. Met een boek of een krant.

En nu ben ik door mijn dierbaren verwend met een nieuw speeltje, een draagbaar scherm, net groot genoeg om overal op schoot van bijvoorbeeld een speelfilm te kunnen genieten, of van een boek of artikel. Een heuse i-pad, waarvan ik de mogelijkheden nog moet ontdekken. Ik stel me er veel van voor.

Inmiddels is het schatje ingewijd, jammie jammie wat lekker. Ik moest er wel mijn Applehulp voor inroepen, maar ja, ik mag dat, want ben een verwend oudje.

Ze heet Luna, want net als de maan is ze afhankelijk van de natuurwetten rond Gaia de aarde.

maandag 4 februari 2013

Inspiratie


Inspiratie

Iets schrijven in en met een groep. Dat houdt niet in dat we elkaars pennetje vasthouden, maar wel dat we elkaar onze tekst mogen voorlezen. Altijd leuk, als het goed is, en dat is het meestal. We geven/krijgen ook altijd een soort van opdracht. 
Deze keer gaf Ke die: Zoek en verwoord wat en waar je inspiratiebron is.

Eerst de anderen, zeker vijf van hen zijn beeldende vormgevers. Dat valt mij misschien wel op omdat ik dat helemaal niet ben, ik maak nooit iets tastbaars, ik mag blij zijn als ik niet over mooie spullen val.

L vindt inspiratie in het maken van foto's, van collages, ze had het over al of niet gestructureerd werken, werkt vaak inductief, als een mossel, die aan een schip hangt. Mooi beeld.

Ke. vond inspiratie in de natuur, het heerlijke heldere vriesweer nu al dagen lang. De tegenstelling tussen de renovaties aan haar keuken en het fragiele spinnetje in een luciferdoosje.

Ka. is een reiziger in haar eigen hoofd, werkt intuïtief, ziet tussenruimtes en acht zwaarden. Maakte kleibeeldjes voor haar tentoonstelling.

M was onder de indruk van beelden van asielzoekers die onderdak hadden gekregen in een kerk nadat ze in de vrieskou hadden gekampeerd. Voelt zich plaatsvervangend schuldig.

H schreef over een wondervogel, vond een drijfveer in het uitzicht over de Doornakkers, een zacht kreunende koffiepot, craquelé, luisteren, woorden wisselen.

N was bezig met de gezondheid van een kleindochter voor wie ze ook een gedicht geschreven heeft. Te vinden op het schrijfstersblog.


Inspiratie

Ik vind vaak inspiratie in teksten van anderen. Vandaag was dat toevallig een boekje met citaten: The ABC of Writing van Emma Tennant. Wel heel Engels. 
Over inspiratie haalt ze Baudelaire aan:
"Inspiration always comes when a man(sic!) wishes it, but does not always depart when he wishes."
Mijn ervaring met inspiratie is een andere, eerder langzaam tussen de oude sokken tevoorschijn piepend en schielijk weer verdwijnend. Zoekzoek. 

op het internet wat mooie regels van Baudelaire gevonden, mooi vertaald, leve Meander:


"Hevig verliefden en gestrenge hooggeleerden 
beminnen allen in hun rijpe tijd de kat, 
de trots des huizes, krachtig, zacht, en net als zij
bij voorkeur binnen zittend, en op warme plekjes."

Misschien is een goed geschreven tekst wel mijn belangrijkste inspiratiebron.

Hier een mooi citaat uit een recensie van dit luchtige boekje, ik vertaal het niet. Het is een geestig boekje, ik moest er ook om lachen: 'shooting word noodles out of your nostrils', gelukkig niet al te vochtig gegniffeld. ;-) .

"Looking for something light? Want to giggle, chuckle, and guffaw outloud after a hard day of drafting, reworking, and editing? This is just the ticket! The ABC of Writing will have you flipping through its pages and shooting word noodles out your nostrils! I know I did."

Het boekje heeft één groot bezwaar: al is de schrijfster een vrouw, de meeste citaten zijn van mannen, logisch, de literaire canon is eeuwenlang beheerst door mannen.

Over het huwelijk een vrouw, Sylvia Plath, na haar dood wereldberoemd geworden.
Maar eerst een man, Cyril Connolly, vrij vertaald: "De somberste vijand van een veelbelovend schrijverschap is een kinderwagen in de gang."
Nu Sylvia, die rond haar dertigste zelfmoord pleegde, getrouwd met een jonge dichter Ted Hughes, die ook succesvol werd. 
Zij schreef, vrij vertaald: "Sjonge, als ik vijftig mocht worden, en beroemd, komen er geen dankwoorden voor de liefhebbende echtgenoot zonder wiens hulp ik er nooit in geslaagd zou zijn etc etc."

Hoeveel schrijvers, vrouwen of mannen, hebben hun huishouden en hun kinderen ervaren als hun grootste inspiratiebron? Het is maar een vraag.

Over Poëzie:
Boris Pasternak p126: "Poëzie zoekt naar de melodie van de natuur in het lawaai van het woordenboek."
Paul Valéry: "Poëzie is de moeilijkste van alle kunsten."
William Morris: "Nou als dit poëzie is, dan is het schrijven ervan blijkbaar erg makkelijk."

Over lezen heeft Emma Tennant twee citaten, p 142,
"Als je weinig leest weet je ook weinig, maar wat je toevallig leest bepaalt wel wie je bent." (Canetti)
"Wat vreemd dat er in de wereld zo weinig gelezen wordt en zoveel geschreven. Mensen lezen in het algemeen niet vrijwillig als ze iets leukers kunnen doen." (Samuel Johnson)

"Van schrijfsters wordt verwacht dat ze mannen imiteren of over hun eigen leven schrijven." (Zie onder kitchen table p 177)

Zie voor een leerzaam plaatje het omslag van Emma Tennants boekje:
http://www.amazon.co.uk/ABC-Writing-Emma-Tennant/dp/057116966X

Twee mannen aan een tafeltje, twee glazen cognac, een sigaret in de mond van de zenuwachtige schrijver in wie we William Shakespeare herkennen, en een wijsneuzige redacteur of uitgever, die vanachter zijn brilletje kijkt naar een stapel A4'tjes. Uit zijn hoofd dwarrelt zijn tekst: "Hmm ..."
Een erg korte tekst als inspiratiebron, maar samen met het plaatje werkt het wel.