Zelfreinigende huisgenoot.

Zelfreinigende Huisgenoot Snoezel

Mijn buurvrouw, personeel van twee katten die geregeld mijn tuin bezochten om lekker warm in de zon te komen liggen is onlangs verhuisd, net toen een nieuwe kat al enkele dagen hier in de buurt ronddwaalde. Zij kende deze aardige, bescheiden kat niet. Was een zwervertje, zei ze.

Dus zocht ik, goed staatsburger als ik ben, contact met de dierenbescherming en met Amivedi, de site voor verdwaalde huisdieren waar ik aanvankelijk een jonge poes neerzette. En wachtte even af. Maar na twee weken was er nog geen belangstelling. Ik had inmiddels al kattenvoer in bewaarde plastic bakjes van de afhaalchinees neergezet (wie wat bewaart heeft wat), en vriendschap gesloten met het diertje.

Zij/hij/het wilde zelfs graag naar binnen en eventueel wel op schoot zitten.

Dat deed de deur dicht. Deze mocht wel blijven, ondanks mijn COPD (astmatische klachten, al bijna 30 jaar).

Dus van Margreet een kattenmand geleend en Maarten gevraagd om een lift naar de dierenarts. Grote verrassing, deze kat blijkt een gecastreerd heertje van 8+, in mensenjaren loopt hij dus tegen de zestig, al springt hij nog van de eetkamertafel. Gaat niet meer echt soepel, maar hij kan het toch maar. Ik doe het hem echt niet na.

Hij is nu een chip, inentingen, vlooiendruppels, een ontwormkuur en een paspoort rijker. Ik ben ruim 100 euro minder rijk.

Na op facebook een hele lijst mooie suggesties voor een naam ontvangen te hebben had ik al voor Snoezel gekozen, wat natuurlijk voor een kater achteraf misschien niet zo geschikt is, maar hem maakt het niet uit, hij luistert toch alleen maar naar 'klik' van de ijskast. Ja hij luistert in die zin zelfs naar alle geluiden die hij 's morgens hoort. Hup, dan staat hij al achter de kamerdeur te roepen.

Ik kan hem ook wel roepen met 'kom maar', dat snapt hij. En 'NEE!' snapt hij ook. Hij is goed opgevoed, ik denk wel zindelijk, want ik heb maar één keer een 'ongelukje' gevonden. Hij moet alleen nog leren om niet in mijn slaapkamer te komen en niet op mijn lekkere stoel te willen slapen.

Nu nog aan een kattenbak en een luikje wennen. Ik heb er wel vertrouwen in dat dat gaat lukken.

Het eten van droge kattenbrokjes daarentegen, dat gaat misschien nog list en truukwerk kosten.

En ik moet leren om een foto een kwart slag te draaien. Gaat vast ook lukken.

Vakantie aan de Ardèche

Vakantie aan de Ardèche.

Een blog schrijven geeft verplichtingen. Als je, zoals ik, meer dan een maand niks schrijft denken mensen misschien dat je dood bent, of erg ziek, of misschien de lotto gewonnen hebt en stiekem met de poet naar een tropisch eiland bent vertrokken. Dat wil zeggen, als je blog tenminste wel eens door iemand aangeklikt wordt. En hoe minder je schrijft, hoe minder mensen het aanklikken. Zo kan je verdwijnen op de immense stoffige zolder of misschien wel in de oneindige donkere vochtige kelder die het internet ook is.

Dat tropische eiland zou natuurlijk heel erg leuk en onverantwoordelijk zijn. Maar in mijn geval, hier en nu, is geen van de bovenstaande veronderstellingen juist. Ik ben gewoon lui geweest, heb de tijd tussen mijn vingers door laten glippen. En dat vind ik gewoon lekker om te doen, of om niet te doen, als je begrijpt wat ik bedoel.

Het is zomer, en het was ook nog vakantie. In mijn geval betekent dat een tocht naar Frankrijk van drie weken met de familie, de clan.

Omaelma met geleende hippe zonnebril. Tikje maffioos.

In dit geval was dat een tocht met drie auto's, acht mensen en een hond. Dat doen we jaarlijks omdat we elkaar aardig genoeg vinden om drie weken in elkaars gezelschap te verkeren, en ook wel omdat in Frankrijk ten zuiden van Lyon het weer erg mooi is. Wel vaak warm, maar daar hebben we wat op gevonden: altijd water in de buurt hebben. In ons geval is dat water de rivier de Ardèche. 

Voor Nederlanders lijkt het woord 'rivier' wat overdreven, want de hoeveelheid water die door de Ardèche stroomt verdient, vergeleken bij wat in Nederland door ons rivierenland stroomt, nauwelijks de naam rivier. Behalve na een onweersbui, zoals we hebben mogen meemaken. Toen begon het stromende water erop te lijken.

Ik ben niet meer zo kwiek ter been dat ik makkelijk de wandeling door de bushbush naar 'ons strandje' kan maken. Eén keer per dag hoogstens doe ik dat. Maar onder een boom bij 'ons huisje' in mijn klapstoel zitten met een boek vind ik vaak genoeg. Het huis heeft nl. een gigantische tuin, nou ja, groot stuk land met fijne bomen. Ook een paar met vruchtjes, kleine pruimen, gele en rode.

Onderhoudsvrij. Ideaal. 

Er is nog meer te vertellen, bij voorbeeld over de reis naar dit paradijsje, maar daarover desgewenst een andere keer.

Paradijselijke toestanden, compleet met cocktails en jeugdige Adonissen.

Met dank aan Marit voor de zonnebril en foto's, Margreet voor foto's, Maarten voor de cocktails en Dineke en Arno voor de Adonis.

Taalmaatjes

Taalmaatjes

ik zie één keer in de week mijn drie Aziatische taalmaatjes. Eentje (Pooh) komt uit Maleisië en twee, Li en John, komen uit China. China is indrukwekkend groot, Li is een Manchu, helemaal uit het noorden, John komt uit de provincie Zhejiang, hoofdstad Hangzhou, in het zuid-oosten, aan de kust. Op de kaart lijkt Sjanghai er niet ver vandaan, maar dat kan bedrieglijk zijn, denk ik. Voor ons Nederlanders zijn afstanden elders moeilijk te schatten. Pu-yi, de laatste keizer, van de mooie film van Bertolucci, was ook een Manchu. 

Li, die net als John van de generatie van de één-kind-politiek is heeft een broer en een zus. De Manchu waren niet erg gehoorzaam vertelde ze niet zonder trots. Meer kinderen mocht bovendien omdat haar moeder daar tot een etnische minderheid behoort. John is enig kind.

http://en.wikipedia.org/wiki/One-child_policy

http://nl.wikipedia.org/wiki/The_Last_Emperor

We kunnen goed met elkaar praten in het Engels, wat hun grote valkuil is bij het leren van Nederlands, want bijna alle Nederlanders die ze tegenkomen vervallen al gauw in het Engels omdat dat zoveel makkelijker is. Zeker voor Pooh, die in Maleisië heel goed Engels geleerd heeft.

Gelukkig werken we, heel schools wel, met een boek, speciaal voor volwassen anderstaligen, zodat we aan Nederlands wel toekomen, maar aan het eind van de tijd kletsen we meestal een kwartiertje in het Engels, en dan leer ik veel over Azië nu.

Ter aanvulling van mijn geringe kennis van de geschiedenis van China lees ik nu een mooi boek, Droom van Gouden Bergen, van Ling Zhang, dat de levens van drie generaties emigranten uit de provincie Guangdong naar Canada, Victoria en Vancouver. Een samenvatting van dit verhaal is niet te maken, ik ben al blij dat de schrijfster voorin de belangrijkste figuren in een stamboom heeft gerangschikt en heeft uitgelegd hoe Chinese namen in elkaar zitten. Via google allemaal te vinden.

http://www.penguin.ca/nf/Book/BookDisplay/0,,9780670065134,00.html

Ik ben nu ongeveer op 3/4 van het aantal blz aangekomen en herken allerlei uit de wereldgeschiedenis en de wereld literatuur, b.v. Charles Dickens' Hard Times, toen de Engelse fabriekssteden niet anders waren dan de toestanden beschreven in de Gouden Bergen. Taalmaatje John vertelde dat er meer gebieden in de USA 'Gold Mountains' genoemd werden. Via google en Gold Mountain vond ik de bibliotheek van het Congres, Library of Congress, met allerlei materiaal voor leraren in de USA. 

Heerlijk dat ik dat nu allemaal onbekommerd kan lezen als ik het wil en er verder niks mee hoef, geen stencils (wat waren dat ook alweer? ;-) voor leerlingen maken en uitdelen. Maar als het ervan komt kunnen mijn taalmaatjes en ik erover praten als ik ze weer zie. Want zij zijn ook een generatie Aziatische migranten die hier naartoe komen en iets zoeken. En misschien moeten inburgeren. 

Ik hoop dat ze desgewenst dat examen zullen kunnen halen, want in één generatie echt zulk goed Nederlands leren zodat ze met andere hoogopgeleide Nederlanders een gesprek kunnen voeren vind ik wat hoog gegrepen. In het Engels kan het denk ik wel, want het valt me erg mee hoe goed hun Engels is.

Inmiddels heb ik Droom van Gouden Bergen uit. Over die Gouden Bergen (Gold Mountains, en niet Golden Mountains, er is verschil) valt nog veel meer te vertellen en op te zoeken op het internet.

Zeer aan te bevelen. Ook de recensies die hier staan:

http://curledupbook.blogspot.nl/2013/04/ling-zhang-droom-van-gouden-bergen.html

(van Janneke, van de boekgrrls) en:

http://www.leestafel.info/ling-zhang

(van dettie, ook van de boekgrrls) 

Wie hierover meer wil lezen of weten van mij, of commentaar wil geven, mail me please. Vind ik leuk. :-)

Hoog water voor Snip en de haren.

Hoog water voor Snip en de haren.

Jullie kennen Snip al, mijn trechterspin, die woonde in een hoekje van mijn wc. Kijk anders even bij Dierendag, vorig jaar, 2012. Daar schreef ik dat Snip een heel aardig en geluidloos huisdiertje was, zelfreinigend, helemaal zelfverzorgend eigenlijk. Ik had er letterlijk geen omkijken naar. Mannen daarentegen keken altijd vol in haar web. Ik weet er eentje die daarom mijn wc vermijdt. Hij is bang voor spinnen, zelfs voor zulke bewegingloze kleintjes als mijn Snip.

trechterspin

Ik kan zo gauw niet vinden of ik jullie al verteld heb over de verwoesting van het web van Snip? Die verwoesting gebeurde door mijn goede vriendin N., die lekker in het zonnetje had gezeten, in mijn tuin, vroeg in maart. De eerste lekkere lentedag. Toen was het licht al zo heerlijk helder dat N. zelfs met mijn zonneklep op, zo verblind was geraakt dat ze per ongeluk, binnen, in het half duister, tastend naar het lichtknopje, over het web van Snip streek. 

Die arme Snip kwam helemaal verticaal tegen de muur te hangen in haar jaren oude web, vol en grijs door de vele lekkere spinnenhapjes.

Een paar dagen later durfde Snip op haar oude dag gelukkig dat oude web te verlaten en op reis te gaan. Ik heb haar nog niet weer gezien.

Maar nu dat hoge water. Ik had bijna Tsunami geschreven, maar het leek meer op ondergelopen land, zoals wij dat hier in Nederland goed kennen. Langzaam opkomend koud water dat toch reinigend kan werken als de bodem een beetje helt. Want die reiniging was de bedoeling. 

Ik zie jullie al vragend kijken, want wie hier wel eens is geweest weet dat zelden van enige reiniging sprake is. En dan nog wel met wAter.

Maar ik had mezelf dit jaar een badkamersopje voorgenomen. Eerst had ik het mijn dierbaren in de maag willen splitsen, in het kader van de tweedepaaspoetsdag, maar het was toen gelukkig te mooi weer, waardoor we in de tuin hebben gezeten en foto's hebben uitgezocht. Dat moest ook en was zeker zo leuk.

Dus vanmorgen maar de stoute schoenen aangetrokken, nou ja, blootsvoets en eigenlijk helemaal tamelijk bloot lekker met water geknoeid en gespeeld in de badkamer. Dat was, jullie geloven dat best, voor de eerste keer sinds ik hier in 2002 kwam wonen. Toen was het hier zo netjes en schoon dat ik er zo in kon. Ik aaide sindsdien wel eens hier en daar met een lapje uit een sopje over een kraan of een wastafel, maar meer ook niet.

sopje

Vandaar dat ik vandaag nogal wat spinnenwebresten in de afvoer heb zien verdwijnen. Het is maar goed dat de vloer van de badkamer een beetje helt, en wel de goede kant op, richting afvoer. Daar is bij de bouw over nagedacht. Gelukkig is maar één spinnetje verdronken en in de afvoer verdwenen Het was niet Snip, maar een langpotige, een trilspin. O, wat blijft daar zielig weinig van over als die met opgetrokken pootjes op zijn rug op het het water drijft en met een klein kolkje dat duistere gat in wordt gezogen. De Styx, de rivier van de Griekse onderwereld in het klein.

trilspin

Het was voor de soortgenoten van Snip waarschijnlijk erg schrikken allemaal, maar ik kijk er toch met enige tevredenheid op terug. Ik ben er moe van geworden, maar het hoeft nu de eerste tien jaar weer niet meer. 

Wie dan leeft, wie dan zorgt.

Het ongenoegen van Pa en Ma Houtduif

Het ongenoegen van Pa en Ma Houtduif

Gisteren was het hier weer tijd voor tweedepaaspoetsdag. Ik had bedacht dat het een goed idee zou zijn om orde te scheppen in mijn meer dan twintig jaar ongeregeld verzamelde foto's, in allerlei dozen en mapjes. Gelukkig lagen ze bij elkaar, samen met handige boeken met insteekhoesjes, maar bij elkaar was het allemaal nauwelijks meer te tillen.

Wat ook heel goed uitkwam was dat het heel mooi weer was. De hele middag zon in mijn achtertuin, wel veel te koud voor de tijd van het jaar, want tegen het vriespunt aan, maar in het zonnetje echt lekker, en uit het zonnetje ook goed te doen met winterjas aan.

Op tweedepaaspoetsdag komt de clan traditioneel hier iets nuttigs doen waarna we met ons allen iets lekkers laten komen. Heel luxe, een luxe die ik er graag in wil houden.

De ene helft van de clan kon gelukkig op tijd hier zijn, de andere helft moest eerst even naar opa Sjef, de 'andere opa', want die had in het ziekenhuis gelegen, met een kwaal waar meer oude mannen aan lijden. Opa Sjef is 88, 13 jaar ouder dan ik en zoals zijn kinderen zeggen: een man van elke dag. De tijd gaat verder, dat is een waarheid waar wij senioren maar beter een beetje rekening mee kunnen houden. Gelukkig ging het weer beter en was Opa Sjef weer thuis.

Ondertussen zaten wij traditiegetrouw aan de witte wijn en het bier, lekker in het zonnetje bezig met onze foto's, boeken en dozen. 

HATSJOE! Want ik blijf allergisch voor huisstof, en dat heb ik hier in overvloed.

Dit tot ongenoegen van Pa en Ma Houtduif, want wij zaten met ons allen op hun plaats, op de tegels van het platje in de achtertuin, waar anders de broodkruimels en het vogelzaad liggen. Ze konden dus niet bij hun late lunch, potdorie!

http://www.wnf.nl/nl/bibliotheek/?act=dierenbieb.details&dierid=1412

Ik zag het ze denken, of ja, tenminste, het is niet eenvoudig om op die kleine koppetjes met die pikkige snaveltjes te interpreteren waar die raadselachtige dinosaurusbreintjes aan zouden kunnen denken terwijl ze vanaf het fietsenschuurtje naar ons keken. Maar hun gedrag, hun getrippel heen en weer, hun opzichtige gewacht, het was wel duidelijk dat ze ons naar binnen wensten.

Toen het te koud begon te worden gingen we inderdaad naar binnen en bestelde ik na overleg met de twee oudste kleindochters die eetwensen hadden een Indische rijsttafel voor vier personen en een Cantones rijsttafel voor vier personen. Dat werd hier gebracht door een alleraardigste chinees ogende jongeman die natuurlijk perfect Nederlands sprak en Bedrijfskunde studeert op de Fontys Hogeschool alhier. Hij zou een aanwinst zijn op woensdagavond, bij 'The Hub', waar expatriates en Nederlanders iedere woensdagavond gezellig Nederlands en andere dingen zitten te leren heen en weer, geven en nemen. Daarover een andere keer weer.

En ook een andere keer over een van de fotoboeken, want daar liggen de verhalen voor het oprapen. Zoals ik vanmorgen al mailde aan een van de lijsten waar ik mail: wat heb ik toch een leuke clan!

En dat is helemaal waar.

maartse sneeuw

maartse sneeuw

het weer is in een sneeuwe bui vandaag

de vogeltjes verwachtten dit niet meer

ze zitten op hun tak en kijken rond

ik weet niet wat ze denken, maar wie weet

wat vogels denken? dinosaurus brein

ontwikkeld tot een cockpitje van vlees

omwikkeld met een broze huls van been

oogjes diep en zwart zien op me neer

als ik mijn kruimels uitstrooi op de grond

en snel de keukendeur weer dichttrek, brrr.

als ik na tien minuten weer eens gluur

zijn alle kruimels weg. 

 
                                    is dit natuur?

wie weet wat nog natuur is tussen ons

die kleine dinosaurusjes en mij?

ik weet alleen dat ik hiervan geniet

en hoop dat ook voor hen.

                                            ik hoor hun lied.

elma 20 maart 2013

Afscheid

Afscheid

Je gleed weg 
uit ons leven
heel langzaam
bescheiden.

Te lang 
en te vaak
hoorden we je zeggen:

"Het gaat niet!
Schrijven gaat niet!"  

Dan kwam er toch nog
iets moois, 
iets kleins, 
zoveel gezegd 
met zo 
weinig woorden

Joop

Als ik terug kijk
kan ik het zien
hoe lang je al
ziek was.

Dat weg 
glijden 
was 
je ziekte.

Heel langzaam 
begon
dit missen. 

Goede reis, 
bescheiden
lieve 
Joop.

Elma, 15 maart 2013

Askeitjes

Het was een mooie dag, en ik heb er ook wat over mezelf geleerd.

Dat is nooit weg ;-)

We hebben heel goed afscheid van haar genomen, met elkaar, mijn schrijfgroep, waar Joop twintig jaar lid van was. Zij en ik hebben die groep opgericht. Ik had het haar erg gegund dat ze erbij had kunnen zijn zoals ze een paar jaar geleden nog was.

Ik was niet verdrietig, ik was en ben opgelucht.

Ik begrijp dat veel mensen dat niet begrijpen van mij, maar ik begrijp nu zelf beter waar dat bij mij vandaan komt.

Ik ben niet bang voor de dood, maar wel voor het lijden en de aftakeling en ontluistering die eraan vooraf kunnen gaan.

Ik hou graag zelf de teugels in handen, verlies niet graag de controle over mijn leven. Ik ben daar bang voor.

Ik heb ook moeite met het accepteren van hulp die mijn grenzen niet begrijpt of niet kan zien

Dat ervaar ik al gauw als lastig, overheersend, niet respectvol, wat me waarschijnlijk een moeilijke patiëntmaakt, maar dat mag ik van mezelf zijn. :-)

Nu naar wat ik bij anderen voel:

Ik heb grote moeite met het moeten aanzien dat een ander erg lijdt, daar vlucht ik vaak voor, uit angst voor wat ik zie, maar ook uit angst dat mijn eigen reactie op die situatie ongepast of onbegrepen zal zijn

Mijn lieve vriendin Joop heeft jaren aan die rotziekte Alzheimer geleden. Ze was zelf een heel trots en niet heel benaderbaar en aaibaar mens, wat ik erg in haar bewonderde. :-) Ze had een hele lieve en zorgzame man en drie schatten van kinderen. 

Er is goed voor haar gezorgd, zo kon ik uit de verte horen en meemaken.

Toen ze niet meer wist wie ik was, had ze mijn zorg dus absoluut niet nodig. Integendeel denk ik. Ik weet niet in hoeverre ze mij nog herkend zou hebben als ik haar nog had opgezocht in het verpleeghuis waar ze is gestorven. Als ik haar bezocht had, zou ik dat gedaan hebben voor haar dierbaren/mantelzorgers, die kende ik echter niet persoonlijk. 

Maar zouden die mijn bezoek niet als belastend hebben ervaren?

En omdat ze zelf niet zo aaibaar en open was, eerder een cactus, of een roos, dan een viooltje, zeg maar ;-) wou ik haar niet meer bezoeken in dat laatste stadium.

Niet iedereen begreep en begrijpt dat.

Maar ik hoop na lezing van wat ik hier geschreven heb, dat jullie het beter begrijpen?

Ik ben geen viooltje kwa aaibaarheid, maar wel een niet erg opvallend plantje. Ik probeer niet te prikken. Misschien een vergeet-mij-nietje, of een kruidje-roer-me-niet? ;-)

En als de Gestapo me in handen zou krijgen, dan werkt marteling waarschijnlijk minder goed dan me dwingen te kijken en te luisteren naar het martelen van anderen. 

Het is maar een tip. ;-)