zaterdag 10 augustus 2013

Vakantie aan de Ardèche


Vakantie aan de Ardèche.


Een blog schrijven geeft verplichtingen. Als je, zoals ik, meer dan een maand niks schrijft denken mensen misschien dat je dood bent, of erg ziek, of misschien de lotto gewonnen hebt en stiekem met de poet naar een tropisch eiland bent vertrokken. Dat wil zeggen, als je blog tenminste wel eens door iemand aangeklikt wordt. En hoe minder je schrijft, hoe minder mensen het aanklikken. Zo kan je verdwijnen op de immense stoffige zolder of misschien wel in de oneindige donkere vochtige kelder die het internet ook is.

Dat tropische eiland zou natuurlijk heel erg leuk en onverantwoordelijk zijn. Maar in mijn geval, hier en nu, is geen van de bovenstaande veronderstellingen juist. Ik ben gewoon lui geweest, heb de tijd tussen mijn vingers door laten glippen. En dat vind ik gewoon lekker om te doen, of om niet te doen, als je begrijpt wat ik bedoel.
Het is zomer, en het was ook nog vakantie. In mijn geval betekent dat een tocht naar Frankrijk van drie weken met de familie, de clan.

Omaelma met geleende hippe zonnebril. Tikje maffioos.

In dit geval was dat een tocht met drie auto's, acht mensen en een hond. Dat doen we jaarlijks omdat we elkaar aardig genoeg vinden om drie weken in elkaars gezelschap te verkeren, en ook wel omdat in Frankrijk ten zuiden van Lyon het weer erg mooi is. Wel vaak warm, maar daar hebben we wat op gevonden: altijd water in de buurt hebben. In ons geval is dat water de rivier de Ardèche. 

Voor Nederlanders lijkt het woord 'rivier' wat overdreven, want de hoeveelheid water die door de Ardèche stroomt verdient, vergeleken bij wat in Nederland door ons rivierenland stroomt, nauwelijks de naam rivier. Behalve na een onweersbui, zoals we hebben mogen meemaken. Toen begon het stromende water erop te lijken.

Ik ben niet meer zo kwiek ter been dat ik makkelijk de wandeling door de bushbush naar 'ons strandje' kan maken. Eén keer per dag hoogstens doe ik dat. Maar onder een boom bij 'ons huisje' in mijn klapstoel zitten met een boek vind ik vaak genoeg. Het huis heeft nl. een gigantische tuin, nou ja, groot stuk land met fijne bomen. Ook een paar met vruchtjes, kleine pruimen, gele en rode.
Onderhoudsvrij. Ideaal. 

Er is nog meer te vertellen, bij voorbeeld over de reis naar dit paradijsje, maar daarover desgewenst een andere keer.

Paradijselijke toestanden, compleet met cocktails en jeugdige Adonissen.

Met dank aan Marit voor de zonnebril en foto's, Margreet voor foto's, Maarten voor de cocktails en Dineke en Arno voor de Adonis.

1 opmerking: