Niet gedacht dat ik ooit nog over lettertypen zou schrijven, maar ja, het was een opdracht van mijn schrijfgroep, dus deed ik het, braaf als altijd.
Ik schrijf dit blog meestal in Arial, standaard 18, ik vind dat wel lekker strak, maar hoe een andere lezer dat vindt zou ik moeten vragen.
De opdracht leek heel open: zoek de letters van je naam uit een verzameling van een letterspel, associeer op de vorm van die letter en maak iets van de woorden die bij je opkomen. Wees origineel, dus een o is niet een rondje, een open mond of een opkrinkelend ringetje rook. Pffft.
Ik ben meer van de klanken dan van de beelden, maar ja ik ben een minderheidje in die groep.
De letters waren volgens mij niet Arial, maar Courier, en alleen hoofdletters, in allerlei kleuren. Zoiets:
A,E,O,L.
Vooruit dan maar:
Een Rode E.
E is open naar rechts, de toekomst, en gesloten naar links, het verleden, E is een begin. Ik heb het even niet over de kleur.
Een groene L.
Een lekkere stoel, comfortabele leuning links, op de grond een lekkere pluizigzachte zitting, beentjes recht vooruit, krantje erbij, soms oogjes dicht en snaveltjes toe.
Ik zie maar af van het hele proces van dat letters beschrijven en klikkend met kleuren associëren, want dat wordt echt te saai. Maar de zwarte M is een in elkaar gezakt hek waarachter ik comfortabel zit en de rest van de wereld buiten houd en de A is een ladder waar weer een dom oudje afgevallen is, terwijl ik dat geklim nog zo verboden had.
Hij ligt eronder, helemaal gebroken.
Wij oudjes mogen laddertjes voortaan alleen nog maar fantaseren, waarmee we naar een wit wolkje mogen klimmen om daar samen met een engeltje in een wit jurkje van hapjes hele jonge kaas te genieten. Reclame voor een heerlijke oude dag, gevolgd door een nog beter hiernamaals.
Daarmee hebben we de eerste helft van mijn achternaam gehad. Oud en Au tegelijk.
De tweede helft: hand. Ik ben niet handig, vind ik zelf, heb niks met handwerken of handenarbeid. Ik heb dat gepruts absoluut niet nodig om gelukkig te worden. Als een vriendin haar hand bezeerd heeft wil ik onmiddellijk vragen of ze haar billen nog zelf af kan vegen. Handen zijn voor noodzakelijke klusjes, liefst zo efficiënt mogelijk afgehandeld.
Ondankbaar hè?
Handen zijn zo mooi en leuk, maar ik denk niet: kan je nog wel strelen? Kan je nog schilderen? Nee, ik verplaats me meteen in iemand die gehandicapt is in het wc gebeuren, omdat ik zelf mijn billen wil kunnen afvegen. Omdat ik dát het toppunt van vernedering vind, om op de wc te moeten wachten op iemand die reageert op: "Ik ben klahaar." Een belletje of een zoemertje om mee te roepen maakt het niet beter, niet draaglijk.
Met een duurzaam kapotte veeghand komt eerst de vernedering, dan de wanhoop en dan een hoopje gebroken suffigheid, vernedering onder die hoofdletter A.
Ten slotte een gele accolade. ]}- : Hoorde niet bij de opdracht, maar ik zag ineens de blonde snor van Commissaris Escherlich uit 'Alleen in Berlijn' van Hans Fallada.
Een oorlogsroman. Een van de schurken is commissaris Escherlich, niet eens een echte Nazi, geen SA of SS, maar 'gewoon' politie, voor zover iemand in 1943 nog 'gewoon' bij de politie kon werken. Dat kon ook niet. Hij vermoordt een gevangene die niet eens is aangeklaagd, officieel niets misdaan heeft, waarna ook de commissaris verdwijnt in de martelkelder van de SS. Helaas lezer alweer geen vrolijke noot.
Maar gelukkig ligt er nog een asterisk, een groen sterretje, een hemellichaam dat aan de nachtelijke hemel staat te flonkeren. Het is groen, want er is leven op dat planeetje, net als hier op aarde. De aarde is een beeldschone planeet, ik daag je uit om iets te maken dat mooier is dan deze aarde.
Op de een of andere manier is de planeet Asterisk nog mooier. Eerst wou ik schrijven: omdat er geen mensen wonen, want die verpesten alles. Maar nee, er wonen wel mensen, wezens die kans hebben gezien om Asterisk niet te verpesten maar mooi te maken en te houden.
Het is er heerlijk, ik wil er nooit meer weg.
mooi die jonge kaas en Asterisk met wezen die niks verpesten zoals mensen, en meer.
BeantwoordenVerwijderen